Ψύχραιμη ματιά στη διακινδύνευση — Μέρος 3: Επίλογος
Τρίτη και τελευταία ανάρτηση για την τέταρτη έκδοση του βιβλίου μου
[Υπάρχει και αγγλική έκδοση της ανάρτησης—There is also an English version of the post]
Σε αυτή την τρίτη και τελευταία ανάρτηση σχετικά με το βιβλίο μου Stochastics of Hydroclimatic Extremes - A Cool Look at Risk [Στοχαστική των Ακραίων Υδροκλιματικών Φαινομένων - Μια Ψύχραιμη Ματιά στη Διακινδύνευση] μεταφράζω στα ελληνικά τις δύο τελευταίες ενότητές του, 11.3 και 11.4.
11.3 Αυξάνεται ο κίνδυνος από ακραία υδροκλιματικά φαινόμενα;
Για την παρακολούθηση των αλλαγών στον κίνδυνο από ακραία φαινόμενα, συμπεριλαμβανομένης της επιρροής της έκθεσης και της ευπάθειας, το απώτατο μέτρο διακινδύνευσης είναι ο αριθμός των θανάτων από φυσικές καταστροφές. Τα σχετικά δεδομένα παρουσιάζονται στο Σχήμα 11.14 για όλες τις φυσικές καταστροφές που ταξινομούνται σε πέντε κατηγορίες, τρεις από τις οποίες είναι υδροκλιματικού τύπου (βλ. επίσης : Κουτσογιάννης, 20201).
Είναι σαφές ότι οι επιπτώσεις των υδροκλιματικών καταστροφών, ιδίως των σοβαρότερων απ’ αυτές που προκάλεσαν ανθρώπινες απώλειες, έχουν μειωθεί θεαματικά απ’ τις αρχές του 20ού αιώνα. Ο αριθμός των θυμάτων απ’ τις υδροκλιματικές καταστροφές έχει μειωθεί, ενώ άλλοι τύποι καταστροφών εξακολουθούν να προκαλούν μεγάλο αριθμό θυμάτων. Έτσι, στη δεκαετία του 2010 η κύρια αιτία ήταν οι σεισμοί, που αντιπροσωπεύουν το 59% του συνολικού αριθμού των θυμάτων από φυσικές καταστροφές. Προφανώς, ο λόγος για τη μείωση του αριθμού των νεκρών από πλημμύρες και ξηρασίες δεν είναι ότι έχουν γίνει λιγότερο σοβαρές ή λιγότερο συχνές. Αντίθετα, η μείωση οφείλεται στη βελτίωση της τεχνολογίας, της εκτίμησης και της διαχείρισης των κινδύνων, και στη διεθνή συνεργασία. Η ενίσχυση της οικονομίας επέτρεψε την εφαρμογή αυτών των βελτιώσεων.
Είναι ενδιαφέρον ότι, σύμφωνα με τα στοιχεία της περιόδου 2010-2017, οι θάνατοι από φυσικές καταστροφές αντιπροσωπεύουν το 0.08% του συνολικού αριθμού των θανάτων, όπως φαίνεται στο Σχήμα 11.15. Ο αριθμός αυτός τις κατατάσσει στην τελευταία θέση του Σχήματος 11.15, με προτελευταία αιτία το κρύο και τη ζέστη. Οι θάνατοι από κρύο και ζέστη καταγράφονται μαζί. Ωστόσο, μια ανάλυση σε πολλές χώρες από τον Gasparrini (2015)2 υποδεικνύει ότι αυτοί οφείλονται κυρίως (σε ποσοστό 95%) στο κρύο, ενώ και στην πιο πρόσφατη μελέτη των Zhao κ.ά. (2021)3 εκτιμήθηκε ότι το ποσοστό των θανάτων απ’ το κρύο υπερβαίνει το 90% του συνόλου. Για λόγους σύγκρισης, η συμβολή των ασθενειών του αναπνευστικού συστήματος (που ανήκουν στην ευρύτερη κατηγορία των θεμάτων υγείας) στους θανάτους είναι 11.6%, περίπου 150 φορές μεγαλύτερη απ’ αυτή των φυσικών καταστροφών (και, προφανώς, το ποσοστό αυτό θα έχει πλέον έχει αυξηθεί λόγω του Covid-19). Επίσης, το μερίδιο των θανάτων που οφείλονται σε οδικά ατυχήματα είναι 30 φορές υψηλότερο από τις φυσικές καταστροφές.
Ο περίεργος αναγνώστης ενθαρρύνεται να προσπαθήσει να ανιχνεύσει τους λόγους για τους οποίους η γενική αντίληψη του κοινού, όπως ενημερώνεται απ’ τα μέσα μαζικής πληροφόρησης, είναι αντίστροφη της πραγματικότητας. Επίσης, να σκεφτεί γιατί οι κίνδυνοι που σχετίζονται με το κλίμα, οι λιγότερο σοβαροί απ’ όλους, έχουν προωθηθεί τόσο έντονα από διεθνείς οργανισμούς (κυβερνητικούς και μη), πολιτικούς (σχεδόν όλου του πολιτικού φάσματος) και «φιλάνθρωπους».
11.4 Ατενίζοντας το μέλλον
Η υπέρμετρη προβολή των κινδύνων που σχετίζονται με το κλίμα συνοδεύεται από την ανάπτυξη ενός “προφητικού προτύπου” σχετικά με το μέλλον του πλανήτη και της ανθρωπότητας, το οποίο βασίζεται σε μοντέλα. Δεν φαίνεται να υπάρχει απροθυμία να επεκταθούν οι χρονικοί ορίζοντες των προφητειών που μπορεί να φτάσουν μέχρι το έτος 100 000 μ.Χ. (Shaffer et al., 2009)4 ή ακόμη και 1 εκατομμύριο χρόνια (Archer et al., 2020)5.
Το προφητικό πρότυπο είναι επίσης ιδιαίτερα απαισιόδοξο, προβλέποντας γενικά μελλοντικές καταστροφές, ενώ πιο πρόσφατα τείνει να περιφρονεί την πραγματική επιστήμη και την τεχνολογία, αν όχι να προσπαθεί να τις αποστερήσει απ’ την ανθρωπότητα, όπως στο απόσπασμα του Αισχύλου από τον Προμηθέα Δεσμώτη, το οποίο εμφανίζεται ως επίγραμμα στην αρχή του βιβλίου.
Το βιβλίο αυτό τάσσεται υπέρ της πιο παραδοσιακής ιστορικής προσέγγισης, η οποία είναι επίσης στοχαστική, τόσο κατά τη σύγχρονη όσο και κατά την αρχαία ερμηνεία του όρου (βλ. το απόσπασμα του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου στην Παρέκβαση 1.Α). Χρησιμοποιήσαμε την επιστημονική μέθοδο για να αποκαλύψουμε κρυμμένα μυστικά του παρελθόντος και να ποσοτικοποιήσουμε την εξέλιξη των φυσικών διαδικασιών. Χρησιμοποιήσαμε τη στοχαστική για να περιγράψουμε αυτή την εξέλιξη στο παρελθόν και να κάνουμε επαγωγή για το μέλλον.
Η ιστορία μάς διδάσκει ότι η τεχνολογία έχει συμβάλει ουσιαστικά στη μείωση των κινδύνων, στην ποιότητα, τη διάρκεια και την αξία της ανθρώπινης ζωής. Η τεχνολογία μπορεί να βελτιώσει περαιτέρω το παρόν. Χρησιμοποιώντας την τεχνολογία και τα διδάγματα απ’ το παρελθόν, θα μπορούσαμε να διαμορφώσουμε ένα αισιόδοξο όραμα για το μέλλον. Πράγματι, οι πληροφορίες που παρουσιάζονται σε αυτό το κεφάλαιο το ενθαρρύνουν.
Τα πραγματικά ζητήματα που προκαλούν ανησυχία για το μέλλον σχετίζονται με την κοινωνική και όχι με τη φυσική δυναμική (βλ. Sargentis et al., 20226). Σε αυτά περιλαμβάνονται η εγκατάλειψη της λογικής απ’ τις κοινωνίες, η πνευματική παρακμή και η απροθυμία των ανθρώπων να αντικρύσουν την αλήθεια, σε συνδυασμό με την προτίμησή τους στις προωθούμενες εικονικές πραγματικότητες.
Έτσι τελειώνει το βιβλίο μου. Επαναλαμβάνω με έμφαση το ακόλουθο απόσπασμα από τα παραπάνω:
Ο περίεργος αναγνώστης ενθαρρύνεται να προσπαθήσει να ανιχνεύσει τους λόγους για τους οποίους η γενική αντίληψη του κοινού, όπως ενημερώνεται απ’ τα μέσα μαζικής πληροφόρησης, είναι αντίστροφη της πραγματικότητας. Επίσης, να σκεφτεί γιατί οι κίνδυνοι που σχετίζονται με το κλίμα, οι λιγότερο σοβαροί απ’ όλους, έχουν προωθηθεί τόσο έντονα από διεθνείς οργανισμούς (κυβερνητικούς και μη), πολιτικούς (σχεδόν όλου του πολιτικού φάσματος) και «φιλάνθρωπους».
Είναι σημαντικό για τον αναγνώστη να ανακαλύψει ο ίδιος τους λόγους για τις πολλές αντιστροφές της πραγματικότητας. Δεν θέλω να καθοδηγήσω τη σκέψη του αναγνώστη επειδή μπορεί να κάνω λάθος — και θα είμαι ευγνώμων αν οι αναγνώστες που έχουν εντοπίσει πιθανά λάθη μου τα συζητήσουν στα σχόλια. Ωστόσο, σε αυτή την ανάρτηση, η οποία είναι άτυπη (ενώ στο βιβλίο προσπάθησα να είμαι όσο το δυνατόν πιο τυπικός), δίνω κάποιες περισσότερες πληροφορίες και κάποια επιπρόσθετα ερωτήματα που μπορεί να υποβοηθήσουν τη διαδικασία σκέψης του αναγνώστη.
Πρώτα τα επιπρόσθετα ερωτήματα:
Μπορούν οι μαλθουσιανοί, που ενδιαφέρονται να μειώσουν τον πληθυσμό της Γης, να είναι φιλάνθρωποι;
Μπορεί οι κοντρολιγάρχες, που ενδιαφέρονται να οικοδομήσουν και να ελέγχουν μια παγκόσμια πολιτική και οικονομική δομή, να εργάζονται προς όφελος των λαών;
Αποσκοπεί η κλιματζέντα, την οποία επινόησαν και τοποθέτησαν στη διεθνή σκηνή οι Ροκφέλερ (που ήταν γνωστοί και ως Big Oil) και ο διακεκριμένος ακόλουθος τους, ο Κίσινγκερ, στο να σώσει τον πλανήτη ή στο να διευκολύνει την οικοδόμηση της παγκόσμιας αυτοκρατορίας τους; (Σημ.: Όταν η κλιματική ατζέντα εγκαινιάστηκε απ’ τον Κίσινγκερ τη δεκαετία του 1970, δεν ήταν σαφές αν η επινοημένη απειλή ήταν η ψύξη ή η θέρμανση του πλανήτη. Αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία. Αυτό που είχε σημασία ήταν να εκπεμφθεί συναγερμός για κλιματικές απειλές)7.
Σχετίζεται ο λόγος για την επιλογή του κλίματος ως κύριου καταλύτη της ατζέντας με πραγματικές απειλές που συνεπάγεται, ή (α) με τον φόβο που οι απειλές εμπνέουν στους ανθρώπους και (β) με την αποσύνδεση του κλίματος από τα εθνικά σύνορα;
Και κλείνω με τις πρόσθετες πληροφορίες:
Ένα απόσπασμα απ’ το βιβλίο του David Rockefeller, Memoirs (σ. 405):8
Μετάφραση: Κάποιοι πιστεύουν ακόμη και ότι είμαστε μέρος μιας μυστικής συμμορίας που εργάζεται ενάντια στα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών, χαρακτηρίζοντας την οικογένειά μου κι εμένα ως «διεθνιστές» και ότι συνωμοτούμε με άλλους σε όλο τον κόσμο για την οικοδόμηση μιας πιο ολοκληρωμένης παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής δομής — του ενός κόσμου, αν θέλετε. Αν αυτή είναι η κατηγορία, δηλώνω ένοχος και είμαι περήφανος γι' αυτό.
Ένα απόσπασμα απ’ το βιβλίο Sapiens9 του Yuval Noah Harari (διακεκριμένου συμβοούλου του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ):
Μια ομιλία του Bill Gates στο TED (παρεμπιπτόντως, ενός απ’ τους υποστηρικτές του παραπάνω βιβλίου του Harari):
Παρατηρήστε στο 2:23 το αιτιακό γράφημά του, το οποίο δείχνει μόνο «αρνητικές επιπτώσεις» απ’ την αύξηση της συγκέντρωσης του CO₂:
Αυτή η αιτιώδης αλυσίδα του είναι αντίθετη με αυτή που περιέγραψα στην προηγούμενη ανάρτησή μου Σύντομη επισκόπηση των πρόσφατων εργασιών μου για το κλίμα.
Ας σημειωθεί επίσης ότι στο 0:47 λέει:
The climate getting worse means that many years, their [those of the poorest two billion] crops won't grow.
Μετάφραση: Η επιδείνωση του κλίματος σημαίνει ότι πολλά χρόνια οι καλλιέργειές τους [των φτωχότερων δύο δισεκατομμυρίων] δεν θα μεγαλώνουν.
Αυτό είναι εξόφθαλμα ψευδές, και ομοίως αντίθετο με την πραγματικότητα. Είναι γνωστό ότι τα αυξημένα επίπεδα CO₂ βοηθούν τις καλλιέργειες να αναπτυχθούν περισσότερο — και ότι έτσι έχουν προκαλέσει το πρασίνισμα της Γης.
Μια απίστευτη δήλωση ακούγεται στο 4:42:
First, we’ve got population. The world today has 6.8 billion people. That’s headed up to about 9 billion. Now if we do a really great job on new vaccines, healthcare, reproductive health services, we could lower that by perhaps ten or fifteen percent.
Μετάφραση: Πρώτον, έχουμε τον πληθυσμό. Ο κόσμος σήμερα έχει 6.8 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Ο αριθμός τους θα αυξηθεί σε περίπου 9 δισεκατομμύρια. Τώρα, αν κάνουμε πραγματικά καλή δουλειά με νέα εμβόλια, υγειονομική περίθαλψη, υπηρεσίες αναπαραγωγικής υγείας, θα μπορούσαμε να μειώσουμε τον αριθμό αυτό ίσως κατά δέκα ή δεκαπέντε τοις εκατό.
Αυτό αποκαλύπτει ξεκάθαρα το ενδιαφέρον του για τη μείωση του πληθυσμού και τα μέσα που χρησιμοποιεί για να το πετύχει, τα νέα εμβόλια που προωθεί. Με βάση αυτό, μπορεί κανείς να μαντέψει ποια είναι τα ενδιαφέροντά του που τον οδήγησαν να εμπλακεί στην κλιματζέντα και να υποστηρίξει «μηδενικές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα παγκοσμίως μέχρι το 2050» στην παραπάνω ομιλία του.
Gasparrini, A., Guo, Y., Hashizume, M., Lavigne, E., Zanobetti, A., Schwartz, J., Tobias, A., Tong, S., Rocklöv, J., Forsberg, B., and Leone, M., 2015. Mortality risk attributable to high and low ambient temperature: a multicountry observational study. The Lancet, 386 (9991), 369-375.
Zhao, Q., Guo, Y., Ye, T., Gasparrini, A., Tong, S., Overcenco, A., Urban, A., Schneider, A., Entezari, A., Vicedo-Cabrera, A.M. and Zanobetti, A., 2021. Global, regional, and national burden of mortality associated with non-optimal ambient temperatures from 2000 to 2019: a three-stage modelling study. The Lancet Planetary Health, 5(7), e415-e425.
Shaffer, G., Olsen, S.M., and Pedersen, J.O.P., 2009. Long-term ocean oxygen depletion in response to carbon dioxide emissions from fossil fuels. Nature Geoscience, doi: 10.1038/NGEO420.
Archer, D., Kite, E. and Lusk, G., 2020. The ultimate cost of carbon. Climatic Change. doi: 10.1007/s10584-020-02785-4.
Koutsoyiannis, D., 2021. Rethinking climate, climate change, and their relationship with water, Water, 13 (6), 849, doi:10.3390/w13060849.
Koutsoyiannis, D., 2020. The political origin of the climate change agenda, Self-organized lecture, doi:10.13140/RG.2.2.10223.05283, School of Civil Engineering – National Technical University of Athens, Athens.
Rockefeller, D., 2002. Memoirs. Random House, New York, USA. https://archive.org/details/davidrockefeller00davi/page/405/mode/2up
Harari, Y.N., 2014. Sapiens: A Brief History of Humankind. Random House.